Hale Mirowskie na granicy Woli i Śródmieścia wybudowano w latach 1899–1902 w miejscu częściowo rozebranych Koszar Mirowskich. Przed wybuchem II wojny światowej w 1939 w halach działało ok. 900 punktów sprzedaży detalicznej.
Do zniszczenia w 1944 r. były największym w Warszawie obiektem handlowym. Handlowano także na ulicach sąsiadujących z placem Mirowskim i placem Żelaznej Bramy. Cały ten obszar był czasem nazywany „brzuchem Warszawy”. Pierwsze lata wojny hale przetrwały bez większych zniszczeń. W maju 1941 działało w nich 1641 stoisk, więcej niż przed wojną.
Budynki ucierpiały dopiero podczas powstania warszawskiego. 1 sierpnia 1944 doszło do walk o wschodnią halę, w której znajdowały się niemieckie warsztaty samochodowe.
5 i 6 sierpnia 1944 roku, podczas ataku wojsk niemieckich w kierunku placu Piłsudskiego i towarzyszących mu bombardowań lotniczych, obydwie hale Mirowskie zostały spalone. Zostały zdobyte po ciężkich walkach 6 sierpnia po południu przez oddziały Oskara Dirlewangera.
Okolicznych mieszkańców spędzono do rozbierania barykad, a następnie zamordowano. Ich zwłoki zostały następnie spalone przez Verbrennungskommando Warschau.
7 sierpnia powstańcy podjęli udaną próbę uwolnienia grupy osób przetrzymywanych w halach. Polacy jeszcze dwukrotnie podejmowali próby odbicia hal: 13 sierpnia oraz w nocy z 30 na 31 sierpnia 1944.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz